پاییز

واقعیتش اینه پاییز رو دوست ندارم هرچقدر هم که پادشاه فصل ها باشه یا هرچی وقتی تنها دستاوردش افسردگی و یادآوری یه مشت خاطرات آشغاله چه فایده؟
امروز داشتم با مامانم صحبت می کردم و بهم گفت پارسال واقعا نگران بوده از شدت فشاری که رومه مشکلی برام پیش بیاد.می دونید اگه همون پارسال که فکر می کردم هیچکس من رو درک نمیکنه و متوجه من نیست این رو بهم میگفت چقدر حال من بهتر میشد؟اصلا اصلا اصلا نمی خوام منکر حمایت و زحمتی که خیلی بیشتر از وظیفش بوده توی این یکسال بشما ولی خب هدف اینه که بگم همونقدر که بعضی حرف ها روح و روان آدم رو بهم میریزه بعضی حرف ها هم باید توی زمانش گفته بشن شاید برای گوینده فرق نداشته باشه ولی برای شنوده خیلی فرق داره؛ بگذریم:)
من خیلی آدم `جمع دوستی` نیستم ولی خب ترکیب جمعه و پاییز و کرونا و تنهایی به معنای واقعی کلمه سمه شایدم مواد لازم جهت تولید افسردگی:|
شاید من حساسم شایدم واقعا اینجوریه ولی احساس میکنم یه سری چیزا دیگه هیچوقت قرار نیست مثل قبل بشه مثل رابطه ام با دوستای صمیمیم،یکشنبه خونمون دعوتشون کردم و واقعا احساس میکنم کل اون ساعت ها رو هممون داشتیم برای هم فیلم بازی میکردیم ،خیلی خیلی خیلی همه چیز مصنوعی بود و این من رو ناراحت میکنه ،اون خوشی ای که روزای خوب میگذروندیم و اون حمایتی که تو روزای بد از هم میکردیم ،باور اینکه داریم به نقطه ی پایان خاطره هامون می رسیم واقعا برای من تلخه و حیف حیف حیف
بعضی وقتا فکر میکنم برای ترم زمستون خودم رو تحویل دانشگاه بدم شاید تو نبودن من دلشون برام تنگ شه و سراغم رو بگیرن ولی اگه منو کامل فراموش کردن چیه؟لامصب چیه این ترس از فراموشی؟؟بعد فکر میکنم اینکه بخوای هر طوری شده بقیه به تو محبت داشته باشن هم خیلی زورگوییه:|
ولی هر روز صبح که از خواب بیدار میشم روزی هزار مرتبه خداروشکر میکنم چون اولین چیزی که یادم میاد اینه که دیگه دانش آموز کثافطی به نام آموزش پرورش ایران نیستم:)

شایدم گفتنشون کار درستی بود

هنوزم مطمئن نیستم گفتن اینا کار درستی بود یا نه