آینده

فاکینگ سال گذشته به قدری انرژی از من گرفت که بعد سه ماه هنوز هم خستگی از تنم بیرون نرفته.
به مردادی که گذشت فکر میکنم به اینکه مطلقا هیچکس نفهمید اون ماه لعنتی چه برزخی رو زندگی کردم.فکر میکنم بدترین اتفاقی که می تونه برای یه نفر بیوفته اینه که دیگه خودش رو دوست نداشته باشه و من مرداد ماه نه خودم رو نه زندگی رو نه هیچکس دیگه ای رو دوست نداشتم.
من هنوزم شبا کابوس میبنم هنوزم شب درست نمی خوابم  و تراپیستم فکر میکنه بخاطر ترس از آینده است هرچند به نظر، این دست از ترس ها برای جوان زاده و ساکن خاورمیانه نباید چیز دوری باشه:|
به هیجده شهریور فکر میکنم روزی که تو سیاهی نا امیدی امضای مسئول مربوط رو پایین مشخصات و رشته ی درخواستیم دیدم.تعریف کردم که باورم به اینکه اتفاقای خوب می تونه برای منم بیوفته اینقدر کم شده بود که یک ساعت کامل فقط رو به دیوار نشسته بودم و به خودم میگفتم "امکان نداره قبول شده باشم این برگه حتما به یه چیز دیگه ربط داره"
بعد یک ساعت تازه جرقه های شادی توی من زده شد مثل اینکه هنوز فراموش نشده بودم. و این شد شروع یه راه جدید.
مثل روز اولی که از کلاس درومدم زبونم بند اومده بود می خواستم از سختی همه چیز بزنم زیر گریه یادمه توی ترافیک شریعتی بودم دقیقا جلوی گنبد آبی حسنیه ارشاد متوقف شده بودیم همون موقع برای خودم نوشتم 'ماراتن سختم شروع شد ولی هیچی زیباتر از این سختی نیست چون من خودم انتخابش کردم'
راه درازی بود هزاران بار گریه کردم ناامید شدم از اضطراب تا مرز سکته رفتم تا رسیدم به این نقطه که معلمم بهم میگه زندگی جدید منتظرته برای تجربه های نو آماده هستی؟
با اینکه هنوزم خستم ولی مطمئنم هیچوقت تا این حد آماده نبودم . اگر اتفاق غیر منتظره ی دیگه ای تحت تاثیر ویروس چینی ،نیوفته زودتر از گذر یک هفته رفتم و این عجیب ترین سفر عمرمه چون نمیدونم نتیجش فقط میشه چند روز دویدن برای انجام کار اداری یا پیدا کردن مسکن جدید و سکونت
شایدم گزینه های دیگه ای اتفاق افتاد نمیدونم اینبار کدوم روی آینده قراره در جریان باشه